ΔΗΛΩΣΙΣ
ὑπὲρ τοῦ διωκομένου ὁμολογητοῦ
Μητροπολίτου Ράσκας καὶ Πριζρένης
κ. Ἀρτεμίου (Ραντοσλιάβλεβιτς)
ἐλαχίστου Μοναχοῦ Σεραφείμ Ἁγιοταφίτου
ἐκ τῆς Ἱερᾶς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Σάββα παρ’ Ἰεροσολύμοις
Ἐχθὲς τὸ βράδυ ἔφθασε ὡς ἐμᾶς ἡ εἴδηση γιὰ τὰ ἑξῆς γεγονότα: (α) ὅτι διεδόθη στὰ Μ.Μ.Ε. τῆς Σερβίας ἡ πληροφορία, πὼς οἱ Ἁγιοταφῖται τῆς Ἱερᾶς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Σάββα συμπαρίστανται στὸν ἀδίκως διωκόμενο Μητροπολίτη Ράσκας καὶ Πριζρένης τῆς Σερβίας κ. Ἀρτέμιο καὶ ὅτι προτίθενται νὰ ἀρνηθοῦν τὴν ὑποδοχὴ στὴ Λαύρα ὁποιουδήποτε Ἐπισκόπου ἐκ Σερβίας ἔχει συνεργήσει στὴν παράνομη δίωξη καὶ καθαίρεση τοῦ κ. Ἀρτεμίου καὶ (β) ὅτι ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης π. Μακάριος, Ἐπίτροπος τοῦ Πατριαρχείου μας στὸ Κάταρ, σερβομαθὴς καὶ ἐσπουδασμένος στὴ Σερβία, ἐδήλωσε μετά ταῦτα στὰ σερβικά Μ.Μ.Ε. ὅτι ὁ ὡς ἄνω ἰσχυρισμὸς εἶναι ψευδὴς καὶ ὅτι ὁ Πνευματικὸς τῆς Ἱερᾶς Λαύρας Ἀρχιμανδρίτης κ. Εὐδόκιμος καὶ οἱ ἐν αὐτῇ Πατέρες συντάσσονται μὲ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι μὲ τὸν κ. Ἀρτέμιο.
Ἐπειδὴ τὸ προκείμενον ζήτημα εἶναι θέμα μοναχικῆς συνειδήσεως καὶ κατὰ τὸ μέγιστον μέρος θέμα Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ σεβασμοῦ στοὺς ἱεροὺς Κανόνες, ἐπειδὴ δὲ περαιτέρω οὐδεὶς ἐκ τῆς Λαύρας ἐξουσιοδότησε τόν, κατὰ τὰ ἄλλα ἀγαπητό μας Ἀρχιμανδρίτη π. Μακάριο, νὰ θέσει στὸ στόμα μας τοιούτους λόγους ἀνυπόστατους, ἀναγκάζομαι νὰ προβῶ στὴν ἑξῆς δήλωση, ἐκφράζοντας τυπικῶς μόνο τὸν ἑαυτό μου, οὐσιαστικῶς δὲ καὶ σχεδὸν ὅλoυς τοὺς Ἀδελφοὺς τῆς Ἱερᾶς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Σάββα, ἡ ὁποία ὅμως ἐνδέχεται γιὰ «εὐνόητους λόγους» νὰ σιωπήσει. Γνωρίζω καλῶς ἐκ τῶν κατ’ ἰδίαν συζητήσεων ποία εἶναι ἡ θέση τῶν Πατέρων καὶ Ἀδελφῶν ἐν προκειμένῳ, ὅπως ἔχει ἐκφρασθεῖ κατὰ καιροὺς καὶ σὲ Προσκυνητές.
Θὰ ἦταν προτιμότερο ὁ π. Μακάριος, στενὸς φίλος καὶ μαθητὴς τοῦ Ἐπισκόπου κ. Ἀθανασίου Γιέφτιτς, ἑνὸς ἐκ τῶν διωκτῶν τοῦ Ἐπισκόπου κ. Ἀρτεμίου, ἁπλῶς καὶ μόνο νὰ διαψεύσει, ὅτι ἡ Ἱερὰ Λαύρα ἔχει προβεῖ σὲ ἐπίσημη δήλωση περὶ τοῦ θέματος. Ὅμως, προχωρώντας περαιτέρω, ἐκμεταλλεύθηκε (;) τὴν – ὡς ἀνέμενε – σιωπή μας καὶ προσπάθησε νὰ μεταστρέψει τὴν κοινὴ γνώμη καὶ τὶς πρῶτες ἐντυπώσεις, ἐμφανίζοντας τὴ σιωπὴ αὐτὴ ὡς συναίνεση στὴν καταπάτηση τῶν ἱερῶν Κανόνων ἀπὸ τὴν Σερβικὴ Ἱεραρχία καὶ στὴν πολιτικὴ πλεκτάνη ὄπισθεν τοῦ διωγμοῦ τοῦ Ὁμολογητοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἀρτεμίου· διωγμοῦ ποὺ ἔχει ἀπώτερο στόχο τὴν καταπάτηση τῶν ἐθνικῶν δικαιωμάτων τῶν Σέρβων στὴν Κοιτίδα τῆς ἱερᾶς Πατρίδος τους, Κόσσοβο καὶ Μετόχια, ἀλλὰ καὶ μιὰν ὑπαγορευόμενη ἀθέμιτη ἕνωση μὲ τὸν Πάπα. Ὁ π. Μακάριος, ἐκ τῶν συζητήσεων ποὺ εἶχε μὲ Μοναχοὺς τῆς Λαύρας μας τὶς τελευταῖες ἡμέρες, ἐγνώριζε καλῶς τὴν ἀλήθεια, ὡς πρὸς τὸ πῶς βλέπουμε τὸ θέμα. Ὡς ἐκ τούτου, διορθώνοντας τὸν π. Μακάριο, δηλώνω ἀληθῶς περὶ τῶν ἑξῆς: (α) Τὸ ὅτι θὰ γίνουν δεκτοὶ Σέρβοι Ἐπίσκοποι στὴ Λαύρα, εἶναι θέμα δεδομένο, ἐφ’ ὅσον ἅπαντες οἱ ἐπισκέπτες γίνονται δεκτοί. Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα τὸ πόσο ἐγκαρδίως θὰ γίνουν δεκτοί, εἶναι θέμα προσωπικῆς συνειδήσεως ἑκάστου τῶν Πατέρων τοῦ Ἁγίου Σάββα, ἔναντι Ἐπισκόπων οἱ ὁποῖοι λησμονώντας τοὺς ὄρκους τῆς Χειροτονίας τους, παρεβίασαν τοὺς ἱεροὺς Κανόνες, ἐξορίζοντας, ἀντικαθιστώντας καὶ καθαιρώντας ἄνευ ἱεροκανονικῆς βάσεως καὶ δίκης τὸν ὁμολογητὴ Πίστεως καὶ Πατρίδος, Ἐπίσκοπο κ. Ἀρτέμιον. (β) Εἶναι ἀδιανόητο, ὅσον καὶ ἂν σεβώμεθα καὶ τὰ πρόσωπα καὶ τὸ θεσμὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, νὰ ταυτισθοῦμε μὲ ἀποφάσεις Της ἄδικες. Ὅποιος δὲν θὰ ἤθελε νὰ μετάσχει στὴ μερίδα τῆς Συνόδου «Ἐπὶ Δρῦν» (τὸ 403) ἡ ὁποία γιὰ πολιτικοὺς λόγους κατεδίκασε, ἐξόρισε καὶ ἐξόντωσε τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, οὔτε καὶ μὲ τὴν παροῦσα Σύνοδο μπορεῖ νὰ ταυτισθεῖ. (γ) Δηλώσεις χθεσινὲς φιλο-παπικοῦ δημοσιογράφου τῆς Σερβίας καὶ ἡ διὰ πολλῶν ἐτῶν δυνατὴ δράση τοῦ Δεσπότου κ. Ἀρτεμίου καὶ τοῦ Πρωτοσυγκέλλου του π. Συμεών, κατὰ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς λατινιζούσης ἐκκλησιολογίας τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου, βοοῦν στεντορείως, ὅτι ἡ δίωξη τοῦ κ. Ἀρτεμίου γίνεται γιὰ λόγους Ὀρθοδόξου Πίστεως. (δ) Ἡ πλήρης σιωπὴ τῶν Σέρβων Συνοδικῶν Ἐπισκόπων κατὰ τῶν ἀν-ορθοδόξων δηλώσεων τοῦ Πατριάρχου τους πρὸ δύο μηνῶν στὴν Αὐστρία, τοὺς καθιστᾶ ὑπευθύνους γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ «δύο μέτρων καὶ δύο σταθμῶν» στὴν ὑπὲρ «τῆς τάξεως» εὐαισθησία τους. Σύμφωνα μὲ τὶς ἀπαράδεκτες αὐτὲς δηλώσεις τοῦ Πατριάρχου Σερβίας: (1) ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει, ἀλλὰ εἶναι ἐπιταγὴ (“imperative”) γιὰ τὶς ἐπιμέρους χριστιανικὲς κοινότητες· ἄρα κατὰ τὸν κ. Εἰρηναῖο, ὅταν λέγομε ὅτι πιστεύομεν «εἰς Μίαν, Ἁγίαν κ.λπ. Ἐκκλησίαν» αὐτὴ δὲν εἶναι κάτι τὸ ὑπαρκτό· ἄρα «ματαία ἡ πίστις ἡμῶν»· (2) καθιστᾶ τὴν Ὀρθοδοξία «σέκτα» ἡ ἀποχώρησή της ἀπὸ τὰ οἰκουμενιστικὰ δρώμενα· (3) ἡ δογματικὴ ἑτερότητα τοῦ λατινισμοῦ ὡς πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία περιορίζεται στὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα καὶ (4) εἶναι παραδεκτὴ «ἡ ἑνότης ἐν τῇ (δογματικῇ) διαφορετικότητι» (“unity in [dogmatic] diversity”) · δυστυχῶς ἀγνοεῖ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης κ. Εἰρηναῖος, ὅτι ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση καὶ ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος Λυῶνος σαφῶς διακηρύττουν, ὅτι «αὐτὸ τὸ κήρυγμα ἔχοντας παραλάβει ἡ Ἐκκλησία, καὶ αὐτὴ τὴν Πίστη, καθὼς προείπαμε, μολονότι εἶναι διεσπαρμένη σὲ ὅλο τὸν κόσμο τὰ φυλάσσει ἐπιμελῶς, σὰν νὰ κατοικεῖ σὲ ἕνα σπίτι· καὶ πιστεύει ὁμοίως σὲ αὐτά, σὰν νὰ ἔχει μία ψυχὴ καὶ τὴν ἴδια καρδία καὶ τὰ κηρύσσει αὐτὰ ὁμοφώνως καὶ τὰ διδάσκει καὶ τὰ παραδίδει, σὰν νὰ ἔχει ἕνα στόμα» (PG 7, 552A). Ἄρα, δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἐν φαντασίᾳ καὶ «ἐν ἑνότητι δογματικὴ διαφορετικότης» μεταξὺ ἐκκλησιῶν. Τέλος, (ε) δηλώσεις δυτικοῦ ἀξιωματούχου στὸ Κόσσοβο τὸν παρελθόντα Ἰανουάριο περὶ ἐπικειμένης ἀντικαταστάσεως τοῦ Μητροπολίτου Ράσκας καὶ Πριζρένης, ἤδη πρὸ τῆς ἐκλογῆς τοῦ νέου Πατριάρχου Μακαριωτάτου κ. Εἰρηναίου, δείχνουν, ὅτι ἡ δίωξη τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἀρτεμίου ἦταν προσυμφωνημένη καὶ προσχεδιασμένη (Julia Gorin, Totalitarianism in service to the West, http://www.juliagorin.com/wordpress/?p=2324).
Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά, εἶναι πασιφανὴς ἡ ἀπόκλιση τῆς παρούσης γραμμῆς πορείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας ἐκ τῆς ὀρθοτομίας τῆς Πίστεως, ἀφοῦ καὶ μόνον ἡ περιφρόνηση τῶν ἱερῶν Κανόνων καθιστᾶ τὸν ἄνθρωπο «μισὸ» καὶ ὄχι ὁλόκληρο Ὀρθόδοξο. Ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, τὸ ἐκφράζει σαφῶς λέγοντας· «μηδὲ γὰρ τέλειον εἶναι ὀρθόδοξον͵ ἀλλ΄ ἐξ ἡμισείας͵ τὸν τὴν πίστιν ὀρθὴν οἰόμενον ἔχειν, τοῖς δὲ θείοις κανόσι μὴ ἀπευθυνόμενον» (PG 99, 989).
Ἀπευθυνόμενος ταπεινῶς στοὺς διωκομένους καὶ ἐξορίστους χάριν τῆς Ὀρθοδοξίας ἀδελφοὺς Μοναχοὺς τοῦ Κοσσόβου, οἱ ὁποῖοι ἐστενοχωρήθησαν προσωρινῶς ἀπὸ τὶς ἀνακριβεῖς εἰδήσεις τοῦ π. Μακαρίου, τοὺς διαβεβαιῶ γιὰ αὐτὸ ποὺ ἤδη γνωρίζουν καλὰ καὶ ὅτι εὑρισκόμεθα νοερῶς μαζί τους. Ἀρυόμενος καὶ πάλιν ἀπὸ τὸν Ὅσιο Θεόδωρο, τοὺς ἐπαινῶ, ὁ τιποτένιος καὶ ἄχρηστος ἐγώ, ἢ μᾶλλον τὰ ἴδια τὰ πράγματα τοὺς ἐπαινοῦν, λέγοντάς τους : «Ἂν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος καὶ Δεσπότης ἁπάντων προσέφερε θυσία τὸν ἑαυτόν Του στὸ Θεὸ καὶ Πατέρα χάριν πάντων, τί ὀφείλουμε ἐμεῖς καὶ πόσο δὲν χρεωστοῦμε γι’ Aὐτὸν νὰ πάθουμε καὶ νὰ ὑπομείνουμε, καὶ βεβαίως οἱ Μονάζοντες, ποὺ σταυρωθήκαμε μέσῳ τῆς ἀποταγῆς, ἂν βέβαια δὲν κάναμε ἀποταγὴ ἀνώφελα, ἀλλὰ ἀληθινά; Διότι δὲν πρέπει μόνον ἀπὸ τὸ ἔξω σχῆμα νὰ κρίνουμε τὰ πράγματα (ἀφοῦ εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ ὑποδύονται προσωπεῖα καὶ δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ φαίνονται), ἀλλὰ εἶναι φανερὸ ὅτι ἀπὸ τὰ ἔργα κρίνονται τὰ περιβλήματα. Ἂν λοιπὸν κάποιοι εἶναι Μοναχοὶ τὸν τωρινὸ καιρό, νὰ τὸ δείξουν στὰ ἔργα. Ἔργο δὲ Μοναχοῦ εἶναι τὸ νὰ μὴ ἀνέχεται οὔτε στὸ παραμικρὸ νὰ καινοτομεῖται τὸ Εὐαγγέλιο - γιὰ νὰ μὴ δώσουν στοὺς λαϊκοὺς παράδειγμα πρὸς αἵρεση καὶ αἱρετικὴ συγκοινωνία, καὶ δώσουν ἔτσι λόγο γιὰ τὴν ἀπώλεια ἐκείνων» (PG 99, 1049C.D).
Δὲν θὰ ὡδηγούμην ποτὲ στὸ νὰ ἐκφρασθῶ δημοσίως, ὡς τώρα, μὲ ἰδία πρωτοβουλία καὶ εὐθύνη, ἂν δὲν εἶχε γίνει ἡ σιωπή μας θήραμα τῆς οἰκουμενιστικῆς προπαγάνδας καὶ “argumentum ex silentio” πρὸς στήριξιν τῆς μοιχεπιβασίας τοῦ Θρόνου Ράσκας-Πριζρένης καὶ τοῦ διωγμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων ἀντι-οικουμενιστῶν ἐν Σερβίᾳ.
παρὰ τῇ Βηθλεὲμ
11/24 Νοεμβρίου σ.ἔ. 2010
μνήμη τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου