ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' | ||
Πρόλογος
|
5 | |
ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ
ΗΘΙΚΟ ΚΑΚΟ |
||
1 | Ἡ ἱστορία κατευθύνεται άπὸ τὸ Θεὸ | 13 |
2 | Θεομηνίες - Οἰκολογικὸ πρόβλημα |
15 |
3 | Φυσικὸ καὶ ἠθικὸ κακὸ |
19 |
Ἐπίλογος |
22 | |
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' | ||
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ. ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ | ||
1 | Ὁ κόσμος ἔχει ἀξία, ὅταν σχετίζεται μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο | 25 |
2 | Τὸ οἰκολογικὸ εἶναι πρωτίστως
πνευματικὸ πρόβλημα |
26 |
3 | Ὀλιγοδεΐα - Ὀλιγάρκεια - Ἀσκητικότητα |
27 |
4 | Ἡ ἀγωνία γιὰ τὰ οἰκολογικὰ δεινὰ ἀδικαιολόγητη καὶ ἀντίθετη μὲ βασικὲς ἀρχὲς τοῦ Χριστιανισμοῦ | 29 |
5 | Προτάσεις γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ οἰκολογικοῦ προβλήματος | 36 |
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' | ||
ΛΙΤΟΤΗΣ -
ΟΛΙΓΑΡΚΕΙΑ. ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
|
||
1 | Ἡ δημιουργία πλασματικῶν ἀναγκῶν στὴν καταναλωτικὴ κοινωνία | 39 |
2 | Ἡ ζωὴ στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα | 41 |
3 | Ἡ Χριστιανικὴ ἄσκηση | 44 |
α. Στὴν Καινὴ Διαθήκη | 44 | |
β. Στοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας | 46 | |
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ'
ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΣ |
||
1 | Ἡ ἑλληνικὴ καὶ ἡ ρωμαϊκὴ θέση | 59 |
2 | Φυσικὰ (ἐλεύθερα) καὶ οἰκονομικὰ ἀγαθὰ | 61 |
3 | Σχετικὴ ἢ ἀπόλυτη κυριότητα; Οἰκονόμοι καὶ διαχειριστὲς | 63 |
4 | Ἀμοιβαιότητα κοινωνικῶν ἐξαρτήσεων. Ἀγάπη καὶ ἀσκητικότης | 65 |
5 | Homo Oeconomicus ἢ Homo Asketicus; | 70 |
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'
ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ ΚΟΣΜΙΚΗ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ |
||
1 | Ἡ κοσμικὴ Ψυχαγωγία | 74 |
α. Περιγραφὴ | 74 | |
β. Λόγοι καταδίκης τῆς κοσμικῆς Ψυχαγωγίας | 79 | |
Ι. Ἡ ἠθικὴ βλάβη ἐκ τῶν κακῶν επιδράσεων | 79 | |
ΙΙ. Περιττὴ δαπάνη πολυτίμου διὰ τὴν σωτηρίαν χρόνου. Κακὴ ἐπὶ τῆς λατρείας ἐπίδρασις | 83 | |
ΙΙΙ. Παρακώλυσις τῆς εὐεργετικῆς λειτουργίας τοῦ πόνου καὶ τῶν θλίψεων | 87 | |
2 |
Ἡ
Χριστιανικὴ Ψυχαγωγία
|
92 |
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ' ΟΙ ΛΑΪΚΟΙ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ |
||
Προλεγόμενα |
101 |
|
1 | Ἐκκλησιολογικὴ θεμελίωση | 102 |
α. Ἴσοι καὶ ὁμότιμοι στὴ σωτηρία |
102 | |
β. Ἡ ἰσότητα δὲν ἀναιρεῖ τὴ διαφοροποίηση τῶν λειτουργημάτων | 105 | |
γ. Ἡ Ἱερωσύνη ἔχει θεία προέλευση. Δὲν ρυθμίζεται μὲ πολιτικοὺς νόμους | 108 | |
δ. Ποιμένες καὶ ποίμνιο |
113 | |
ε. Λαϊκίζουσες καὶ προτεσταντίζουσες τάσεις θεολόγων | 120 | |
2 | Ἡ παρεξήγηση τοῦ «Βασιλείου Ἱερατεύματος» | 125 |
α. Ἡ Ἱερωςύνη σταυρὸς καὶ θυςία. Δὲν εἶναι κοσμικὸ ἀξίωμα |
125 | |
β. Ἡ
κληρικοκρατία τοῦ Παπισμοῦ ὁδήγησε στὸν λαϊκισμὸ τοῦ
Προτεσταντισμοῦ |
130 | |
γ. Προτεσταντικὴ ἡ διάκριση
Γενικῆς καὶ Εἰδικῆς Ἱερωσύνης |
134 | |
3 | Ἡ συμμετοχὴ τῶν λαϊκῶν στὴν ἐκλογὴ τῶν ἐπισκόπων |
140 |
α. Ἐσωτερικὸ θέμα τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἐκλογὴ |
140 |
|
β. Ἡ διδασκαλία καὶ ἡ πράξη τῆς Ἐκκλησίας | 151 | |
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ'
Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΟ ΕΝΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ |
||
1 | Ἡ πορεία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ κόσμου δὲν συμπίπτουν |
173 |
2 | Διαχρονικὸ καὶ αἰώνιο τὸ κῦρος τῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου. Δὲν χρειάζονται
προσαρμογὲς |
175 |
3 | Κοινὴ ἡ συμβολὴ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν καὶ κοινὸς ὁ στόχος τῆς σωτηρίας |
178 |
4 | Ἡ ἰδιαιτερότητα τῆς συμβολῆς τῆς γυναίκας | 182 |
Ἐπίλογος | 183 | |
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η' Η ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ |
||
1 | Ἕνα κλασικὸ παιδαγωγικὸ ἔργο |
185 |
2 | Ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν τότε καὶ τώρα. Οἱ τρεῖς ἔρωτες | 189 |
3 | Τὸ κοινωνικὸ περιβάλλον. Ἡ ματαιοδοξία |
193 |
4 | Τὸ ἔγκαιρο τῆς ἀγωγῆς |
195 |
5 | Ἡ ἐπιλογὴ τοῦ μορφωτικοῦ ὑλικοῦ. Αὐστηρότητα |
195 |
6 | Σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγηση |
197 |
Ἐπίλογος |
199 | |
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ'
ΤΑ ΓΗΡΑΤΕΙΑ.
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ
ΠΡΟΒΛΗΜΑ
|
||
1 | Πατέρας τρέφειν καὶ μὴ φονεύειν |
201 |
2 | Προχριστιανικὴ καὶ
χριστιανικὴ γραμματεία καὶ παράδοση |
203 |
3 | Ἡ ἀποδοχὴ καὶ ἀξιοποίηση τοῦ γήρατος σὲ προσωπικὸ πνευματικὸ ἐπίπεδο |
211 |
4 | Ἐμεῖς καὶ οἱ γέροντες. Ἡ
συμπεριφορὰ καὶ ἡ στάση μας ἀπέναντί τους |
215 |
Ἐπίλογος |
219 | |
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ |
||
1 | Πολὺς πόνος, λίγη βοήθεια | 221 |
2 | Τὰ ὅρια τῆς Ἱατρικῆς Ἐπιστήμης | 225 |
3 | Ἡ ἀνατολὴ τῆς ἐλπίδος γιὰ τοὺς πονεμένους |
227 |
4 | Γιατὶ μακαρίζει ὁ Χριστὸς τοὺς πονεμένους |
229 |
5 | Ὁ πόνος στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου καὶ τῶν Ἁγίων |
231 |
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ'
ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ
ΠΕΝΘΟΥΝΤΩΝ. ΟΙ ΠΑΡΑΜΥΘΗΤΙΚΕΣ
|
||
Εἰσαγωγικὰ |
237 |
|
1 | Ἔκκλησιαστικοὶ ἀγῶνες καὶ συγγραφικὸ ἔργο |
239 |
2 | Ἡ ὁμάδα τῶν παραμυθητικῶν ἐπιστολῶν | 241 |
3 | Διακριτικὴ
συμπεριφορὰ πρὸς τοὺς πενθοῦντες |
245 |
4 | Θνητὸς ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὸ συμφέρον του.
Καὶ τῶν νέων ὁ θάνατος εὐεργεσία |
248 |
5 | Τὰ σημαντικότερα
παραμυθητικὰ ἐπιχειρήματα |
260 |
α. Ὁ ἄνθρωπος γεννιέται θνητός. Δὲν ἐξαιρεῖται κανεὶς | 260 | |
β. Καὶ ἡ κτίσις θνητή: Ὁ οὐρανός, ἡ γῆ, τὰ ἄστρα | 261 | |
γ. Οὔτε ἀναλγησία καὶ ἀπάθεια, οὔτε ὅμως ὑπερβολικὴ λύπη. Μετρημένος πόνος,
μετριοπάθεια |
261 |
|
δ. Ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ στὸν θάνατο·
οὔτε τύχη, οὔτε πεπρωμένο, οὔτε κακὸς Θεὸς |
263 | |
ε. Τὰ ὅρια τῆς ζωῆς τὰ ὁρίζει ὁ Θεὸς μέ σοφία. Οἱ ἄνθρωποι ἀδυνατοῦμε νὰ τὰ καταλάβουμε |
264 | |
στ. Ἡ συμβίωση δημιουργεῖ οἰκειότητα. Νὰ εὐχαριστοῦμε τὸ Θεὸ γιὰ ὅσο διάστημα μᾶς ἐχάρισε ἀγαπητὰ πρόσωπα | 265 | |
ζ. Ὁ θάνατος νέων ἀνθρώπων εὐεργεσία καὶ γι' αὐτοὺς ποὺ φεύγουν καὶ γι' αὐτοὺς ποὺ μένουν |
266 | |
η. Ὁ θάνατος δὲν εἶναι τέλος, ἀλλὰ ἀρχὴ τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Θὰ συναντηθοῦμε ὅλοι ἐκεῖ |
268 | |
θ. Παράδειγμα ὁ Ἰὼβ καὶ ἡ μητέρα τῶν Μακκαβαίων |
269 | |
ι. Μὲ ἀνδρεία τὸν πόνο, γιὰ τὸ καλὸ τῶν συγγενῶν μας καὶ τῶν ἄλλων |
270 | |
ια. Φυλακὴ τὸ φθαρτὸ σῶμα. Εἶναι καλύτερα χωρὶς αὐτὸ | 271 | |
ιβ. Μὲ τὴν προσευχὴ ὁ Θεὸς στέλνει παρηγοριὰ καὶ ἀνακούφιση | 271 | |
Ἐπίλογος
|
272 | |
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ IB' ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣΣΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ |
||
1 | Ἠθικὴ Τριλογία |
275 |
2 | Πάθη καὶ ἀρετὲς στὸ «Ἔκδοσις Ἀκριβὴς» |
277 |
3 | Ἀρετὲς καὶ κακίες στὰ δύο εἰδικὰ ἔργα |
279 |
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ' Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΡΜΗΝΕΥΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΜΑΞΙΜΟ ΤΟΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ |
||
1 | Ἡ ὑπεροχὴ τῆς ἐρμηνείας τοῦ Ἁγ. Μαξίμου |
283 |
2 | Θεολογία καὶ υἱοθεσία |
285 |
3 | Μίμηση ἀγγέλων. Μετοχὴ ἀϊδίου ζωῆς | 288 |
4 | Ἀποκατάσταση φύσεως. Κατάλυση τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας καὶ καθαίρεση τοῦ Πονηροῦ |
290 |
5 | Ἡδονικὸς καὶ ὀδυνηρὸς πειρασμός. Ἡδονὴ καὶ ὀδύνη. |
291 |
Γιὰ παραγγελίες ἀπευθύνεστε στὶς |